De volgende morgen had ik nog steeds geen controle over mijn rechter onderarm en vingers.Tegen Maria heb ik gezegd dat ik het havengeld even ga betalen en aan de havenmeester vragen waar ik een dokter kon vinden. Nadat ik het havengeld met mijn creditkaart en mijn linker hand de toetsen had bediend heeft de havenmeester mij op een plattegrond uitgetekend waar de dokter zijn praktijk had. Tevens heeft hij voor mij telefonisch een afspraak gemaakt en ik kon om 10:00 uur komen.

Even terug naar de boot om Maria te halen en de andere te informeren wat er aan de hand is. Daarna met Maria doorgelopen naar de praktijk van de dokter, eerst moesten er allemaal administratieve gegevens verwerkt worden en toen alles geregeld was moesten wij €. 10,00 betalen, dit bedrag is voor drie maanden dit moet iedere Duitser betalen. Daarna konden wij in de wachtruimte plaatsnemen.

Na 10 minuten konden wij bij de dokter terecht in zijn spreekkamer, nadat ik in gebroken Duits had uitgelegd wilde de dokter eerst een ECG maken. Na mij verder onderzocht te hebben had hij het vermoeden dat er een kleine embolie naar mijn hersenen gestegen was die dit veroorzaakte. Tevens vond hij dat ik per taxi naar het ziekenhuis in Kiel vervoerd moest worden voor verder onderzoek.

Wij zijn eerst met goed vinden van de dokter even terug gelopen naar de haven om andere kleren aan te trekken en de anderen te informeren. Toen naar de havenmeester om te vragen of hij een taxi voor ons wilde bellen, de taxi zou over vijf minuten voor het havenkantoor staan. Toen de taxi arriveerde overhandigde wij hem het formulier wat wij van de dokter gekregen hadden voor vervoer per taxi naar het ziekenhuis zodat wij dat niet hoefde te betalen. Maar de taxi chauffeur had zo’n formulier nog nooit gezien en moest eerst navraag doen.

Wij vertelde dat wij wel met een zekere spoed naar het ziekenhuis moesten en ging gelukkig rijden en even later zij hij dat hij wel €. 5,00 moest hebben voor administratie kosten. Aangekomen in het ziekenhuis in Kiel werden wij doorverwezen naar de afdeling eerste hulp spoed. Een verpleger kwam meteen horen wat er aan de hand was en hem hebben wij de gegevens van de arts uit Laboe gegeven.

Even later kwam er een verpleegster bloed afnemen en meteen daar achteraan werd er een CT-Scan en ook werd er met een Doppler methode aan beide zijde van mijn nek en slaap de doorstroming van mijn bloed gemeten.

Daarna moesten wij bij een arts komen die vertelde dat er geen afwijkingen gevonden waren bij de diverse onderzoeken, maar hij vond wel dat het noodzakelijk was dat ik opgenomen moest worden voor verder onderzoek. Maar alleen was er bij hun in het ziekenhuis geen plaats en in een ander ziekenhuis in Kiel ook niet. Hij vertelde dat er nog een mogelijkheid was maar dat ziekenhuis zat in Rensburg en of ik daar mee akkoord ging.

Ik moest er wel mee akkoord gaan want ik had geen andere keus, hierop heeft hij het ziekenhuis in Rensburg gebeld of er bij hun op de afdeling intensive care een bed vrij was en dit bleek het geval. Wij konden toen in de wachtkamer plaats nemen zodat zij alles konden regelen, na 10 minuten stond er een ambulance voor de deur en de broeders kwamen ons halen. Maria wilde graag voorin zitten en ik kon achterin op een stoeltje plaatsnemen samen met de verpleger.

Aangekomen bij het ziekenhuis werd ik meteen naar de afdeling Station 23 de intensive care (Stroke Unit) gebracht en hier kon ik mij meteen uitkleden en werd ik voorzien van plakkers op mijn borst om mijn hartslag 24 uur per dag in de gaten te kunnen houden, om mijn bovenarm kreeg ik een band geplaatst om mijn bloeddruk om het uur te meten.

Toen de zuster hoorde dat wij de hele dag al onderweg waren en nog niets hebben kunnen eten heeft zij voor ons een broodmaaltijd met kaas en worst verzorgd en als toetje kregen wij een bakje yoghurt na. Maria is toen om 18:30 uur met de taxi vertrokken naar het treinstation, daar moest zij op de trein stappen naar Kiel en net buiten het treinstation de bus nemen naar Laboe. Zij is in totaal 2 uur en 50 minuten onderweg geweest. Ik had het telefoonnummer van de afdeling waar ik lag in mijn telefoon gezet, zodat Maria op de boot even kon bellen dat zij gearriveerd was.

Even later kwam de nachtzuster zij, zij goedenavond tegen mij zij kon een beetje Nederlands omdat haar moeder in België heeft gewoond. Nadat wij in het Nederlands met een klein beetje Duits er doorheen een leuk gesprek hadden gehad zij, zij dat zij weer aan het werk moest eerst heeft zij mij nog even afgekoppeld zodat ik nog even naar het toilet kon, om mij nog even op te frissen en mijn tanden te poetsen. Bij terug komst op mijn kamer was zij met de buurman bezig en heeft zij even later mij weer aan de apparatuur aangesloten.

Mijn buurman op deze twee persoonskamer had een zuurstof apparaat, dus die sliep met een masker op. Zijn snurken werd hierdoor minder maar het geluid van de pomp hield mij behoorlijk lang uit mijn slaap. Waar ik ook steeds wakker van werd was om het uur het opblazen van de band om mijn arm om mijn bloeddruk te meten.

Voordat ik het wist was het alweer 04:30 uur en werd ik wakker gemaakt door de nachtzuster die kwam om mijn temperatuur op te nemen en meteen nog een keer de bloeddruk opnam.